ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ 2011. ΚΑΤΩ ΑΠΟ 300 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ!!.

Με βάση τα τελικά στοιχεία της απογραφής του 2011 το χωριό μας έχει συνολικά 277 κατοίκους.Λιγότερους δηλαδή απο την προηγούμενη φορά.  Το γεγονός αυτό θα επηρεάσει αφενός το χρήματα που δικαιούται από τις πιστώσεις του Δήμου, και αφετέρου δεν θα  θεωρείτε  πλέον δημοτική αλλά τοπική κοινότητα και έτσι δεν θα εκλέγει πρόεδρο αλλά τοπικό εκπρόσωπο. Παραθέτουμε τα στοιχεία για όλη την περιοχή Θεσπρωτικού.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΘΕΣΠΡΩΤΙΚΟΥ	4.075
Τοπική Κοινότητα Άσσου	343
Άσσος,ο	170
Κεράσοβον,το	173
Τοπική Κοινότητα Γαλατά	302
Άγιος Σάββας,ο	53
Γαλατάς,ο	106
Ζερβόν,το	143
Τοπική Κοινότητα Θεσπρωτικού	1.363
Θεσπρωτικόν,το	1.363
Τοπική Κοινότητα Μελιανών	277
Μελιανά,τα	277
Τοπική Κοινότητα Νικολιτσίου	324
Ελαία,η	48
Νικολίτσιον,το	242
Πλατάνια,τα	34
Τοπική Κοινότητα Παππαδατών	551
Άγιοι Απόστολοι,οι	95
Γαλήνη,η	87
Παππαδάται,αι	369
Τοπική Κοινότητα Πολυσταφύλου	167
Αγία Τριάδα,η	46
Πολυστάφυλον,το	121
Τοπική Κοινότητα Ριζοβουνίου	748
Ζηρόπολη,η	36
Ριζοβούνιον,το	712

 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Έφυγε από κοντά μας ο συγχωριανός Γιάννης Ντάκουλας – Καλό ταξίδι Γιάννη

Έφυγε χθες, πρόωρα, από τη ζωή ο χωριανός μας Γιάννης Ντάκουλας.

Ο Γιάννης υπηρέτησε την εκπαίδευση, από όλες τις θέσεις που τάχθηκε με ανιδιοτέλεια, ενώ τον διέκρινε πάντα η μαχητικότητα και η γεμάτη αυταπάρνηση δράση. Ευγενικός, ευαίσθητος, δυναμικός, ευθύς και ειλικρινής, ο Γιάννης έδινε με πάθος τη μάχη για τα συλλογικά δικαιώματα και για την αλληλεγγύη των εργαζομένων. Δεν έλλειψε ούτε στιγμή από την πρώτη γραμμή του αγώνα για τις ιδέες του και για την αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας. Η απουσία του αφήνει μεγάλο κενό στην οικογένεια του, στους φίλους του και σε όλους τους συγχωριανούς  του.

Γιάννη, πάντα θα είσαι δίπλα μας, στις σκέψεις μας, και στις καρδιές μας…

Καλό ταξίδι φίλε Γιάννη!!

Μελιανά και στην ...Κρήτη

Αναδημοσιεύουμε  από το http://www.amiras.info κάτι που μας έκανε εντύπωση!!

Το ποιο πιθανό βέβαια είναι να είναι σύμπτωση, αλλά εντύπωση προκαλεί  και το άλλο όνομα βρύσης του χωριού(Παπαδιανή) που θυμίζει το γειτονικό χωριό Παπαδάτες.

 Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τι σημαίνει η λέξη <<Μελιανά>> στην Κρήτη.

Η "Μελιανή" βρύση πήρε τ' όνoμα της από την περιοχή όπου βρίσκεται, δηλαδή στα "Μελιανά" στην πιο νότια και ερειπωμένη περιοχή του χωριού. Κατασκευάστηκε το 1862. Η "Μελιανή" βρύση συνδέεται με τις εκτελέσεις στην περιοχή "Αμπέλια" το 1943, όπου οι Γερμανοί φονιάδες εκτελούσαν αθώους  Έλληνες... Κάποιοι επέζησαν... Έτσι λίγα μέτρα μακριά υπήρχε η "Μελιανή" βρύση όπου πήγαιναν οι γυναίκες και γέμιζαν νερό για να βοηθήσουν τους τραυματίες...

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΑ ΜΕΛΙΑΝΑ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ

ΠΑΝΗΓΥΡΙ

ΜΕΛΙΑΝΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

 

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ           ΚΙΘΑΡΑ- ΤΡΑΓΟΥΔΙ

 ΚΑΜΠΕΡΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ                  ΚΛΑΡΙΝΟ

 ΛΑΒΔΑΝΙΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ              ΚΛΑΡΙΝΟ

 ΚΩΣΤΑΓΙΑΝΝΗΣ                             ΑΡΜΟΝΙΟ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΓΚΑΡΤΖΟΝΙΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ      ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ                                  ΚΡΟΥΣΤΑ      

ΚΩΛΕΤΣΗΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ                   ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ

                  ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΝΤΑΚΟΥΛΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ   ΤΗΛ: 6947462471

Συλλογή ρίγανης: Όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζουμε

Συλλογή
Η ρίγανη συλλέγεται κατά τους μήνες Ιούλιο – Αύγουστο, δηλαδή κατά την περίοδο της ανθοφορίας του φυτού. Τα τμήματα των φυτών, που συλλέγονται είναι οι βλαστοί τους, οι οποίοι φέρουν τα φύλλα και τα άνθη. Αυτοί κόβονται σε απόσταση περίπου 10 εκατ. επάνω από το έδαφος. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται η εκρίζωση του φυτού, ενώ από τους οφθαλμούς της βάσης προκύπτουν οι νέοι βλαστοί της επόμενης περιόδου. Για το λόγο αυτό, προμηθευόμαστε και χρησιμοποιούμε πάντα ψαλίδια. Επιπλέον φροντίζουμε να μην αφαιρούνται όλοι οι ανθοφόροι βλαστοί από κάθε φυτό, αλλά να διατηρούνται 1-2 βλαστοί. Τα σπέρματα που θα προκύψουν από αυτούς θα διασφαλίσουν τον πολλαπλασιασμό του φυτού. Αν κατά τη συλλογή τα φυτά εκριζώνονται, τότε δεν αναγεννώνται και η ρίγανη μπορεί να απειληθεί άμεσα με εξαφάνιση από την περιοχή. Για τους ίδιους λόγους, αφήνουμε και μερικά φυτά ακέραια (δεν συλλέγουμε κανένα από τους βλαστούς τους) σε κάθε περιοχή.
Συλλέγουμε πάντοτε μικρές ποσότητες, επαρκείς μόνο για προσωπική χρήση. Η συλλογή μεγάλων ποσοτήτων προϋποθέτει, άλλωστε, άδεια από την οικεία Δασική Υπηρεσία ή άλλες αρμόδιες Υπηρεσίες.
Οι βλαστοί της ρίγανης δεν θα πρέπει να συλλέγονται υγροί ή σε συνθήκες υψηλής υγρασίας. Μετά την αποκοπή τους θα πρέπει να τοποθετούνται σε υφασμάτινους σάκους, καλάθια ή χάρτινα κουτιά, ώστε να είναι δυνατή η αναπνοή τους και να αποφεύγεται ο μηχανικός τραυματισμός τους από πιθανή άσκηση πίεσης.
Δεν θα πρέπει να συλλέγονται βλαστοί, οι οποίοι φέρουν ακαθαρσίες ή ξένα σώματα και βλαστοί ή φύλλα με ανεπιθύμητο χρώμα ή μυρωδιά. Τα ώριμα φύλλα (κίτρινου ή καστανού χρωματισμού) θα πρέπει να απορρίπτονται, όπως και τα μεταχρωματισμένα, εξαιτίας τραυματισμού ή προσβολής τους από ασθένειες ή έντομα.
Αποξήρανση
Η αποξήρανση της ρίγανης θα πρέπει να γίνεται με προσοχή. Η χρησιμοποίηση ακατάλληλων μεθόδων για την απομάκρυνση της υγρασίας των βλαστών έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του αρώματος και του χρώματός τους, το οποίο σε μικρό χρονικό διάστημα μετατρέπεται σε καφέ ή ακόμα και σε μαύρο. Για τη διατήρηση του πράσινου χρώματος και του πλούσιου αρώματος του φυτού οι συλλεχθέντες βλαστοί θα πρέπει να ξηραθούν είτε απλώνοντάς τους αραιά πάνω σε φύλλα εφημερίδας ή σε βαμβακερό ύφασμα σε καλά αεριζόμενο δωμάτιο και αναστρέφοντάς τους κατά διαστήματα, είτε ομαδοποιώντας τους σε μικρά ματσάκια, τα οποία δένουμε και τα κρεμάμε σε δροσερό και καλά αεριζόμενο δωμάτιο. Με τους ανωτέρω τρόπους επιτυγχάνεται η κυκλοφορία του αέρα. Δεν συνίσταται η άμεση έκθεση τους στο φως του ήλιου αφού προκαλεί τη λεύκανση των φύλλων.
Μετά την πλήρη αποξήρανση των βλαστών, τους θρυμματίζουμε σε μικρά κομμάτια, τα οποία συγκεντρώνουμε σε γυάλινα βάζα και τα τοποθετούμε κλειστά σε σκιερό μέρος, όπου μπορούν να διατηρηθούν για αρκετά χρόνια.
Κίνδυνοι
Η συλλογή των βλαστών της ρίγανης είναι ευεργετική ως ένα βαθμό για το φυτό. Το ψαλίδισμα και η συλλογή μόνο ενός μέρους των βλαστών του αυξάνει τη διάρκεια ζωής του φυτού και συμβάλλει στην ανάπτυξη πλάγιων βλαστών.
Παρά την αφθονία του ως αυτοφυές φυτό σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας και το γεγονός ότι μέρος των αναγκών της καλύπτονται από την αύξηση της καλλιέργειάς της, τα τελευταία έτη οι ανάγκες για ρίγανη και ριγανέλαιο αυξάνονται συνεχώς, με αποτέλεσμα να παρατηρείται υπερσυλλογή του φυτού. Ήδη υπάρχουν μαρτυρίες για περιοχές, όπου παλαιότερα υπήρχε σε αφθονία και από τις οποίες έχει πλέον εξαφανισθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, τα προβλήματα της υπερσυλλογής σε μία περιοχή προκύπτουν μετά τη διάνοιξη νέων δρόμων, οι οποίοι οδηγούν σε προηγουμένως μη προσβάσιμες περιοχές.
Συμπερασματικά, οι πρακτικές που οδηγούν στην εξαφάνιση του πληθυσμού ενός αρωματικού/φαρμακευτικού φυτού από μία περιοχή είναι η εκρίζωση των φυτών και η υπερσυλλογή του, δηλαδή η συλλογή ποσοτήτων μεγαλύτερων από εκείνες, που μπορεί να υποστηρίξει μία περιοχή.
Σε κάποιες περιοχές, όπως στην Κέρκυρα, οι πληθυσμοί της ρίγανης έχουν μειωθεί σημαντικά, σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων, εξαιτίας των ψεκασμών που πραγματοποιούνται σε ελαιώνες.
Η καλλιέργεια της ρίγανης μπορεί να αντιμετωπίσει μελλοντικά την ολοένα αυξανόμενη ζήτησή της. Περιπτώσεις οργανωμένων καλλιεργειών απαντώνται σήμερα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας και κυρίως στην Κρήτη.
Πηγή: Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Αίνου (www.foreasainou.blogspot.gr)

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΑ ΜΕΛΙΑΝΑ

ΚΟΜΜΑ	ΨΗΦΟΙ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΠΑ.ΣΟ.Κ.)	13
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ	119
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Κ.Κ.Ε.)	4
ΛΑΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ (ΛΑ.Ο.Σ.)
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ	34
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΔΗΜ.ΑΡ.)	4
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ	5
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ	1
ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ	27
ΛΑΟΣ	1
ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ	1

Άπειρος Χώρα

Από το αρχείο του περιοδικού << Άρδην>, τεύχος 50 αναδημοσιεύουμε κείμενο του συγχωριανού μας, Θεόδωρου Παντούλα.

 Μεγάλωσα στη χαβούζα της Αθήνας. Όχι όμως μπροστά στην οθόνη. Υπήρχαν ακόμη γειτονιές. Κι αλάνες. Νύχτωνε για να μαζευτούμε σπίτι. Μας περίμεναν ιώδια και φρεσκοτηγανισμένες πατάτες. Φρεσκοκομμένες –όχι κατεψυγμένες. Πολλές φορές πατάτες από το χωριό. Τότε είχαμε όλοι χωριό. Εσωτερικοί μετανάστες οι γονείς μας. Πότε τα Χριστούγεννα, πότε τη Λαμπρή, πότε το καλοκαίρι, πότε όλα μαζί, πηγαίναμε στους γενέθλιους τόπους τους. Η μάνα μου ήταν από την Κλειτορία Καλαβρύτων, τα Μαζέικα. Ευλογημένο μέρος, με νερά και δροσιές. Ο πατέρας μου Ηπειρώτης από τα Μελιανά Πρεβέζης – Μικρή Λάκκα Σούλι, ο φτωχότερος τόπος της φτωχότερης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Όμορφη η Αχαΐα. Σκληρή η Ήπειρος. Κάποτε οι άνθρωποι δεν ήσαν ίδιοι. Μίλαγαν διαφορετικά, έτρωγαν διαφορετικά, φερόντουσαν διαφορετικά.
Εγώ ήμουν διγενής. Ηπειρώτης εκ προαιρέσεως. Όχι εκ γενετής. Στην Ήπειρο πρωτάκουσα κλαρίνο, στο πανηγύρι της Παναγιάς και σε κάτι μικρά δισκάκια, πλάκες τα έλεγαν, που έπαιζαν συνεχώς στα σπίτια όσων είχαν μετανάστες στη Γερμανία, σχεδόν όλο το χωριό δηλαδή. Εκεί είδα και τους συγγενείς, τους φίλους και τους συγχωριανούς, ντόπιους και ξενιτεμένους, να χορεύουν. Μα κι έξω από το χωριό, ό,τι γιορτή και να ήταν, οι Ηπειρώτες θα χόρευαν τα δικά τους. Χωρίς να χαζογελάνε. Πιασμένοι χέρι-χέρι. Μ’ ένα περήφανο παράπονο. Αμίλητοι, δίχως πόζα, με σιωπηλή εσωτερικότητα κι απροσποίητη αρχοντιά. Με απροσκύνητη πίκρα. Χωρίς να σκύβουν το κεφάλι.
Οι Ηπειρώτες, όταν χορεύουν, οδυνώνται με ταπεινή αξιοπρέπεια. «Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο». Να κάνουν ζάφτι τον σεβντά. Ο πρωτοχορευτής τινάζεται, αιωρείται αβίαστα το τσάκισμά του, ξεδιπλώνει καημό. Πονά όλο του το σώμα. Δεν τον οικτίρεις όμως, τον σέβεσαι. Χτυπά τη γη ν’ ανοίξει να τον καταπιεί ή ν’ ακούσουν οι απόντες. Οι υπόλοιποι παραστέκονται, συμπάσχουν με εκφραστική λιτότητα κι ένταση. Τελειώνει ο χορός κι επιστρέφουν στις θέσεις τους. Χωρίς παλαμάκια. Δεν χειροκροτείται ο ειλικρινής πόνος. Δεν μιλάνε. Θολώνουν τα βλέμματα. Τσουγκρίζουν τα ποτήρια. Να κουλαντρίσει το σεκλέτι με κρασί, να γειάνει τον πόνο. Κι αν δεν τον γειάνει, να τον μαλακώσει. Εάν το ύφος είναι ήθος, το ήθος της Ηπείρου είναι η ανεπιτήδευτη λεβεντιά. Οι γυναίκες δεν χορεύουν τέτοιους χορούς. Προστατεύονται –ίσως θεωρείται απρεπές να εκθέσουν τον πόνο τους ενώπιον όλων.
Δεν πολυκαταλάβαινα μικρός τι δουλειά έχουν τα μοιρολόγια στις γιορτές τους. «Τα όργανα βαρούν και γι’ αυτούς που λείπουν», μου εξήγησε ο πάππος μου ο Περικλής, καλή του ώρα. Βαρούν γι’ αυτούς που λείπουν –ζωντανούς κι αποθαμένους– εννόησα χρόνια αργότερα.
Χόρεψα μ’ όλη την πρωτευουσιάνικη αδεξιότητά μου μαζί τους σε πανηγύρια και συνάξεις γιορτινές. Με τίμησαν με την ανυστερόβουλη αγάπη τους και μου ’μαθαν ν’ αφήνω χώρο στην απουσία. Ν’ αφήνω κι ένα παραπανίσιο ποτήρι κρασί στο τραπέζι.
Οι μη Ηπειρώτες δεν τα καταλάβαιναν αυτά. Και τι να καταλάβουν, δηλαδή; Ο μισεμός για τα ξένα δεν ήταν πια ευλογιά, αλλά ευλογία. Η μισή Ελλάδα στριμωχνόταν ανυποψίαστα στην πρωτεύουσα, κι όταν δεν ξεσάλωνε στα σκυλάδικα, πνιγμένη σε μια θάλασσα ουίσκι, θυμόταν τη σκούφια της με νεοδημοτικές αθλιότητες και νεοπλουτικό λουλουδοπόλεμο. Όσο για τον μισεμό στον άλλο κόσμο, αυτός έπαψε να είναι υπόθεση των οικείων σου και τον ανέλαβαν επαγγελματίες τελετάρχες. Αυτοί οι νεωτερισμοί δεν είχαν φτάσει στην Ήπειρο. Ακόμα και στους γάμους, μπροστά απ’ τα προικιά πήγαινε ο σταυρός με τα ρόδια και η σημαία της μητρυιάς πατρίδας. Πίσω τα όργανα και όλο το χωριό. Στην εκκλησιά οι γριές ξεστράτιζαν για το κοιμητήριο. «Παντρεύεται η θυγατέρα του Κωτσοπάνου» ενημέρωναν τους δικούς τους. Κι όταν ο γαμπρός ήταν ξενομερίτης, οι συγγενείς τους μας κοίταζαν περίεργα. Ο Κωτσοπάνος, πεθαμένος από χρόνια, αλλά ένα τραγούδι του το λέγαμε μέρα που ήταν. Κι οι χωροφύλακες του υπαρκτού σουρεαλισμού απειλούσαν με συλλήψεις. «Κώτσο, σε θέλει ο βασιλιάς». Ποινικοποιήθηκε το κέφι μας και ο σεβντάς μας. «Δέλβινο και Τσαμουριά δεν τ’ αφήνω τα παιδιά / θα γενούν ελληνικά». Να ακούν και πίσω απ’ τα συρματοπλέγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού τα δικά μας τα παιδιά. Κι αυτά, των Τζαβελαίων φύτρα.
Μετά ήρθε η τηλεόραση κι ο κατεστημένος συμπλεγματικός ευρωεπαρχιωτισμός και άλωσαν αναίμακτα τις μικρές μας πατρίδες. Η αγορά θέλει καταναλωτές, όχι χορευτές.
Όταν ξεσκόλισα, σταμάτησα να τα χορεύω.
Άρχιζα να τα παίζω στο ραδιόφωνο.
Κάποτε σταμάτησα και να τα ακούω. Θέλουν τον δικό τους χώρο και χρόνο ν’ ακουστούν αυτά τα τραγούδια.
Έψαξα και τις διαστάσεις τους στη σύγχρονη δισκογραφία. Για να ξεδιψάσεις όμως, θες νερό, όχι φωτογραφία της πηγής του. Δεν το ήξερα τότε.
Θα το μάθαινα αργότερα, σιχτιρίζοντας την μπαλετοποίηση μιας σπουδαίας μουσικοχορευτικής παράδοσης, στο όνομα της οποίας τσιμπολογούσαν πτυχιούχοι χοροδιδάσκαλοι και ακαμάτηδες μουσικοί.
Για να αποδομηθούν τα έθνη, γινόταν μόδα το έθνικ.
Πριν από λίγο καιρό πήγα σε μια συνεστίαση απόδημων Ηπειρωτών. Ξεκίνησαν: «Ξενιτεμένο μου πουλί»… Ξένος σε ξένο τόπο κι εγώ. Αναθάρρησα. Κάπου εδώ έχω γνωστούς.
Πάλι δεν χόρεψα. Καμάρωσα τον μεγάλο μου γιο, παλικαράκι εννιάχρονο, να τα χορεύει με την αρμόζουσα συστολή. Αναπαύθηκαν τα πεθαμένα μου.
Ελπίζω κάποτε ν’ αξιωθώ να του κρατήσω το μαντήλι.

ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ

 

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ

ΤΩΝ ΟΡΕΙΝΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥΣ  ΜΕ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΟΡΕΙΝΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ  ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΕΤΣΟΒΙΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ.

Υψόμετρο:	560μ
Πληθυσμός	303 κάτοικοι    Πηγή : ΕΣΥΕ - Μόνιμοι κάτοικοι - Απογραφή 2001
Απόσταση από μεγάλο αστικό κέντρο:	55 Χιλιόμετρα από Πρέβεζα    59 Χιλιόμετρα από Ιωάννινα
Ιστορικά στοιχεία:	Το όνομά του, κατά μία εκδοχή, οφείλει στη παραγωγή μελιού που υπήρχε τα παλιότερα χρόνια και σύμφωνα με μια άλλη στην  μεγάλη οικογένεια Μελά, που έλκει την καταγωγή της από εδώ.
Αξιόλογες εκκλησίες	Ιερός Ναός Κοίμησης της Θεοτόκου 15 Αυγούστου Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου  Ιερός Ναός του Αγίου Γρηγορίου  στην θέση Νταλαμάνι  Εξωκλήσια του Προφήτη Ηλία και του Αγ. Γεωργίου. Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων Μεσιανών. Είναι αφιερωμένη στους αγίους αποστόλους Πέτρο και Παύλο και βρίσκετε στην τοποθεσία μεσιανά(ανάμεσα στα χωριά Μελιανά και Δερβίζιανα στα σύνορα του Νομού Ιωαννίνων και Πρεβέζης 200 μέτρα από την επαρχιακή οδό η μονή ιδρύθηκε το 1764 σύμφωνα με επιγραφή που διάβασε ο Μουσελίμης.
Πανηγύρια:	15 Αυγούστου ( Κοίμηση της Θεοτόκου)  20 Ιουλίου    (Προφήτης Ηλίας)
Ήθη - Έθιμα - Παραδόσεις:	Τα πάθη του Χριστού (Λάζαρος). Ένα έθιμο που σφραγίζει με την ύπαρξή του την μικρή μας κοινωνία τις Άγιες μέρες του Πάσχα, είναι το μοιρολόι των παθών του Χριστού, (αφού δεν απαντάται σε κανένα από τα γειτονικά χωριά). Το στολισμένο με μαγιάτικα λουλούδια καλάθι γεμάτο αβγά, ο δραματικός τόνος στο μοιρολόι,  τα κεράσματα στα σπίτια των χωριανών,  το  σμίξιμο με τους ξενιτεμένους συγχωριανούς μας, είναι αναμνήσεις έντονα χαραγμένες στο μυαλό μας. Τις πρώτες πρωινές ώρες της Μεγάλης Παρασκευής παρέες παιδιών, αλλά και  μεγαλύτεροι, (οι Λαζάροι), περιδιαβαίνουν το χωριό για να πούνε το «ΛΑΖΑΡΟ». Αξιοσημείωτο είναι ότι το έθιμο αυτό δεν έχει σταματήσει και ότι τα τελευταία χρόνια, τα χρήματα  που μαζεύονται, διατίθενται για  την κάλυψη τοπικών αναγκών.
Παραδοσιακά επαγγέλματα:	Κτηνοτροφία (κυρίως κατσίκες) και παραγωγή ξυλάνθρακα
Παραδοσιακή αρχιτεκτονική:	Παραδοσιακός νερόμυλος Παραδοσιακή βρύση στα Μεσιανά Πέτρινη παραδοσιακή βρύση στην πλατεία του χωριού
Βουνά:	Είναι κτισμένο στις δυτικές υπώρειες του Ξηροβουνίου
Αναφορές:	Ειδική βιβλιογραφία Καράμπελας Ν., 1996. Ιστορικά μνημεία της Λάκκας Σούλι Νομού Πρεβέζης και τη διάσωση τους.